The story of ROXY.

Bijna iedereen op de weblog kent Roxy wel.

Onze Grieks geadopteerde hond.

Maar vele kennen niet het hele verhaal van Roxy.

Toen wij ongeveer 21 jaar geleden voor de eerste keer naar Griekenland kwamen, was Roxy nog niet geboren.

We hebben diverse accomodaties gehad op Lefkada in die jaren.

In 2008 zijn wij in Katouna terecht gekomen. Maar zoals gezegd, toen was Roxy er nog niet.

We vonden het zo’n geweldige plek dat we er jaarlijks wel 1 tot soms wel 2 keer per jaar naar terug gingen.

Vanaf 2010/11 zagen we daar bij taverna Kolokkas altijd een bruin hondje tussen de katten schooiend aan de tafels staan.

Toen we in 2015 met de kinderen een huisje hadden gehuurd in het dorpje Katouna, en bijna iedere dag bij Takis (taverna Kolokkas) gingen eten, zagen we het bruine hondje daar ook iedere keer.

De kinderen en wij waren zo gek met t beestje.

Ze liep elke dag vrolijk met ons mee naar huis, maar dan wilde ze ook naar binnen en dat mocht natuurlijk niet van de eigenaren van onze vakantiewoning.

Dus bleef ze netjes voor de deur liggen en wachten tot we weer naar buiten kwamen.

Wij hadden het onderste gedeelte en de kinderen het bovenste gedeelte in gebruik.

Het huisje had een lange trap naar boven. 

Op een avond zagen we iemand voorbij het raam, een schim. Het was al erg laat en we lagen al in bed toen we op de deur hoorde kloppen.

Het huis lag wat achteraf. En ik zei tegen Han, laat maar kloppen die komt wel terug morgen.

Dit gebeurde later tijdens onze vakantie nog een paar keer, en wij vonden dat erg vreemd en weird!

In Dec. 2015 kochten we ons huis in Katouna. En nu konden we iedere vakantie daar naar toe.

We waren helemaal verliefd op die plek.

Toen in mei 2016 het huis klaar was, gingen we met een grote bus vol spullen er heen om alles in te gaan richten.

Bij aankomst duurde het niet lang, of ja daar was ze weer.

Ondertussen wisten we dat haar naam Roxy was.

Tijdens het rommelen, sjouwen en inrichten rondom en in het huis, was ze er ook steeds bij.

Gingen we s’avonds naar Takis eten, was ze er ook bij.

Tot dat we zagen dat ze ineens aan een touw lag, vastgebonden aan een paal, en naast haar stond een kleine kattenbench, wat haar hokje was. De kattenbench was zo klein, dat ze hier achteruit in moest lopen, want ze kon zich niet omdraaien in het hokje. 

Het was bij een huis in ‘n straatje richting Takis taverna. Ze piepte en blafte, en wilde met ons mee.

En dat ging dus niet. Maar toen we een poosje bij Takis zaten, kwam ze er ineens aangerend. Dolblij kwispelend en zoekend waar we waren.

En na het eten liep ze weer vrolijk met ons mee naar ons huis.

Omdat we haar nog niet zo goed kende, wilde ik niet dat ze binnen kwam.

En bleef ze trouw buiten op de deur mat liggen.

Dit ging zo 10 dagen, en toen gingen we weer naar Nederland terug met de bus.

We sloten de deur, en de poort… 

Roxy bleef achter…. En zag ons wegrijden….

In juli kwamen we terug. We vlogen op Aktio Preveza. En we hadden een huurauto geregeld, en zo reden we door t dorp naar ons huis.

Toen we langs haar huis kwamen, zagen we haar heel verveeld in haar kattenbench liggen. Ze zag ons en kwam meteen achter ons aan gerend.

Bij ons huis aangekomen, was ze door t dolle heen.

Wederom heeft ze 2 weken om ons huis, en om ons heen gehangen.

Sliep iedere avond buiten op t deurmatje, en ging ze met ons mee naar Takis eten. 

En na  2 weken gingen wij wéér naar huis, naar Nederland. En moest ze wéér buiten de poort, en keek ze ons weer met haar trieste bruine ogen na toen we weg reden…

Wij vonden het vreselijk.. en zo zielig. 

En zo werd het september. 

Toen waren de kinderen bij ons met hun vrienden.

En we zagen Roxy iedere dag bij ons of bij Takis. Ze hing altijd om ons heen.

Soms was ze even weg, en dan hoorde we later dat ze was gaan wandelen met de buren achter ons, of met andere toeristen.

Want wandelen daar werd ze zo blij van!

Toen we op een avond met de kinderen van Takis kwamen, zagen we dat ze weer vast gebonden lag. Deze keer niet aan een touw, maar aan een ketting. De slimmerik had al te vaak het touw stuk gebeten om weg te kunnen, dat ze nu een ketting had gekregen.

Toen ze ons zag, piepte en huilde ze. Want ze wilde mee met ons!

Wij liepen allemaal snel door naar huis. Maar vonden het zo zielig. Dat uiteindelijk Han en Maartje terug zijn geslopen, en haar van de ketting hebben gehaald. En als een gek met haar terug naar huis kwamen gerend. Roxy die helemaal door t dolle was! En wij die ook zo gek met haar waren..

Na 2 weken vakantie september, gebeurde het weer… Ze wist het al, zag het drukke poetsen, en de koffers….

En werd ze weer buiten de poort gelokt… en de poort werd gesloten.

Voor ons werd het ook steeds zwaarder… we moesten haar wéér achter laten.

Met kerst en nieuwjaar dat jaar, gingen we voor paar weekjes terug. Vlogen via Athene en reden met de auto naar Lefkada. Een rit van 4 uur.

We reden wederom door het dorpje naar ons huis.

En deze keer toen Roxy ons zag, werd ze helemaal gek en sprong zo door de raam van de auto naar binnen op mijn schoot! Piepen en nog meer piepen van blijdschap!

Ze heeft toen al die weken binnen in huis geslapen tot wij naar bed gingen, en dan moest ze naar buiten. Ging ze op de deurmat liggen als n donut. Maar ging niet naar haar huis. Ondanks dat t kouder was.

Toen de temperaturen naar het 0 punt ging, en er natte sneeuw viel, t echt koud was, vonden we het zo zielig en hebben we haar s’nachts  binnen gelaten.

Op een matje in de huiskamer lag ze te snurken.

Toen alle lampen uit waren en we alle goed en wel lagen te slapen, werd er ineens op de deur geklopt!

Han en ik zaten recht op in bed.

Wat was dat!? Toen we gingen kijken, heel voorzichtig, stond daar Roxy aan de deur. Toen viel bij ons ook meteen het kwartje! Juli 2015, ons vakantiehuisje in Katouna! 

Daar klopte in die weken ook met regelmaat iemand aan de deur! Nou we wisten het wel 100% zeker, die iemand was Roxy! 

Ze wilde bij ons zijn, en niet alleen.

Het kloppen aan de deur gebeurde steeds vaker. Als ze naar buiten wilde, of als naar binnen wilde… als ze op de slaapkamer wilde. Zelfs als de poort op slot was dan bangde ze op de poort, zo van, ik wil erin, of ik wil eruit…

Het was januari 2017, en wij moesten weer terug naar Nederland….

En daar stond ze weer…….

Mei, juli ging wederom zo…

Wel was Roxy erg veel afgevallen zagen we toen we in mei daar waren.

Zou ze ziek zijn? Iets verkeerd gegeten hebben, aangezien er hier erg veel vergif word gestrooid voor ratten, slangen en andere roofdieren. We hebben haar in die 2 weken die we daar waren flink eten gegeven. In de hoop dat ze het zou overleven. En toen we in juli terug kwamen, hoopte we dat ze er nog wel zou zijn! We maakte ons echt zorgen om haar. Gelukkig was ze die weken weer veel bij ons, en we hebben haar toen enorm veel eten gegeven. Zodat ze wat kon aansterken.

En toen we na 2 weken weer naar huis toe gingen, was ze inderdaad wel wat aan gekomen!

In september hadden we feest.

De hele familie hadden we over. Broers en zussen van Han en mij.

We werden beide 50 en gaven het feest in Lefkada.

En daar mocht Roxy ook niet aan ontbreken. 

Ze was er alle dag bij.

Bij Takis, bij het zwembad, s’avonds, overdag….

5 dagen hadden we feest met de familie, van 5 tot 9 September.

Vrijdag de 8ste vierde we onze verjaardag met de familie.

De buren achter ons waren er ook, vrienden uit Lygia, Takis, en ook mijn vriendin met haar man uit Nederland.

s,Ochtends had Han met de familie een rondje strand  en het hoogste puntje van Lefkada aangedaan. s’Middags kwam het andere bezoek.

Er werd gezongen, voorgedragen, gedronken en gegrild.

Later die avond besloten we nog een laatste keer naar Takis te gaan.

Roxy mocht natuurlijk ook mee!

Na de laatste avond daar, gingen we terug naar ons huis, waar mijn broer het huis helemaal in de verlichting had gezet! Wat feestelijk!

Iedereen stond te hossen op sjeng en de geng, en hadden allemaal plezier.

Tot we een voor een met kleding en al in t zwembad belande!

Roxy was binnen gaan liggen. En we kregen haar niet uit huis. Tegen de muur van de open haard aan, lekker beschut lag ze rond te kijken.

Terwijl iedereen buiten nog een drankje had, en andere nog in het water lagen.

Tot opeens er een hele harde wind aan kwam zetten, en alsof er van verre een hele zware trein aankwam was daar ineens een flinke onweersbui.

Iedereen rende zo nat ze waren het huis binnen. Druipend met onze natte kleding aan stonde we daar allemaal in de huiskamer. En 2 bruine oogjes keken naar ons…. Roxy, net of ze het wilde zeggen… sja, ik wist het al, maar jullie wilde nog zo graag in t water springen! Zij had het al lang aangevoeld. De slimmerik.

September zat er weer op

Iedereen ging weer naar huis, en Roxy bleef weer alleen achter…

April 2018..

Met pasen kwamen we voor 4 dagen Pasha vieren in Griekenland.

We waren uitgenodigd bij Takis. Roxy weer dolgelukkig, rennend achter onze auto aan toen we weer via t dorp naar ons huis toe reden.

Dol blij en kwispelend… maar we bleven maar 4 dagen!

Voor ons werd het ook steeds zwaarder om haar achter te laten.

Maar ze heeft een baasje hier zeiden we dan tegen elkaar. Ze krijgt eten, heeft n huisje, en heel veel vrijheid! 

Maar toch, het deed ons ook pijn om haar steeds weer buiten de poort achter te laten…

Toen er in mei ineens onverwachts van alles veranderde, en we niet meer met Heavac verder door gingen. Besloten we voor het eerst om een half jaar lang in Griekenland te blijven. En een jong stelletje zou voor onze 2 golden retrievers (Lady en Senna) zorgen. Wat zou ik ze gaan missen. 

Hier hadden we Roxy, en thuis onze 2 meisjes. Nu was t omgekeerd en moesten we Lady en Senna achterlaten…

In een van die eerste weken kwam mijn vriendin en haar man een weekje onverwachts op bezoek. Ze moesten er even tussenuit.

Pieter en Han gingen graag wandelen. Maar omdat Roxy een ontstoken teentje had, mocht ze niet mee. Ik zou haar die ochtend binnen houden. Zodat zij zonder haar konden aanlopen.

Na een 45 min. Liet ik haar weer buiten. Ze hing nog even om me heen op t terras. En ik was nog wat aan t rommelen. Tot er na n minuut of 10 de telefoon ging.

Han belde…. “Ik heb een klein bruin probleem” zei hij!

Ikke, ‘N wat??  Bleek dat Roxy hun al weer had opgespoord. 

Snuffelend over de weg heen was ze hun achterna gelopen. En na dat Han en Pieter n klein uurtje weg waren, had ze hen al weer gevonden! 

Ze doet niets liever dan wandelen, en wilde gewoon graag mee. De speurhond! Dus ik de auto snel gepakt en ben ik haar op gaan halen, en heb ze toch maar weer binnen gedaan.

Na 3 maanden kregen we te horen dat het stelletje geen zin meer had om op Lady en Senna te passen. En had ik geregeld dat we de 2 meiden konden onderbrengen in een pension, en besloten we daarom na ruim 4 maanden toch maar weer terug naar Nederland te gaan.

De meiden blij dat we weer terug waren, maar Roxy met die bruine oogjes, die ons zo triest nakeek, moesten we weer achterlaten…

In 2019 besloten we dus weer om ruim een half jaar naar Griekenland te gaan. Maar deze keer namen we Lady en Senna mee.

Met de auto volgeladen. Honden erin, besloten we op ons gemak in 6 dagen naar Lefkas te rijden.

Het was Mei, en we kwamen s’avonds wat later aan bij ons huis.

Dit keer niet via het dorp. Maar gewoon via de doorgaande weg.

Alles uitgepakt, en geïnstalleerd besloten we die avond meteen bij Takis een hapje te gaan eten. Het was prachtig weer en de meiden konden wel buiten blijven. Die waren bekaf van de rit en de overtocht met de ferry.

En wie stond daar bij Takis taverna aan de tafels te schooien…. Roxy.

Ze zag ons meteen! En was niet meer weg te slaan bij onze tafel.

We waren zelf erg moe en besloten het niet te laat te maken. Toen we naar huis gingen, liep Roxy vrolijk met ons mee. Zo blij ze was dat we weer terug waren.

Ze kon niet wachten tot de poort open zou gaan en ze naar binnen kon rennen.

Maar toen de poort open ging en ze naar binnen wilde zag ze daar ineens 2 blonde mooie dames staan…. Haar oogjes stonden meteen triest, haar oortjes hingen teleurgesteld naar beneden… ze snuffelde even, liep een rondje en draaide zich om, en vertrok weer de duisternis in…

Nou ik vond het hartverscheurend. En zei tegen Han, die zien we nooit meer. Ze was zo teleurgesteld!

De volgende dag waren we alles aan t schoonmaken. Zwembad, tuin, stoep, ramen wassen, noem maar op.

Toen er die middag op de poort werd gebonkt.

Daar stond Roxy.. beteuterd keek ze ons aan. Ze had het toch niet zo lang vol kunnen houden.

Ze liep naar binnen. Lady en Senna vonden het wel prima.

Roxy heeft Lady en Senna helemaal afgesnuffeld. En uiteindelijk belande ze alle 3 in de huiskamer en werden het dikke vriendjes…

Roxy had er uiteindelijk wel vrede mee. En ze  wist ook wel, ik mag mee naar Takis, ik mag los lopen.

En jullie moeten achter de poort blijven. 

Het heeft ruim 6 maanden zo goed gegaan! En wij hadden dus ineens 3 Hondjes.

Roxy ging niet meer naar haar eigen huisje. Ze was al die tijd bij ons.

Wij voelde ons wel een beetje schuldig naar haar baasjes toe. Maar zij verkoos ons boven haar eigen baasjes… en ze kon gewoon terug, maar ze deed het niet.

In februari 2020 besloten we 2 weken naar Lefkas te gaan.

We hadden een vreselijke periode achter de rug.

In 3 weken tijd hadden we Lady (2-1-2020) en Senna (27-1-2020) moeten laten inslapen. We waren er beide kapot van. 

Er gingen al signalen rond over een dodelijk virus.

Maar niemand was daar erg mee bezig. Toen we na 2 weken weer thuis kwamen, gingen de geruchten steeds meer rond over het virus, en over een evt sluiting van restaurants,  een avondklok, en over een vliegverbod!

We waren net 2 weken thuis… wat gaan we doen? We besloten last minute toch weer onze spullen te pakken, en terug te gaan naar Griekenland. De laatste vlucht van Eindhoven naar Athene. Met mondkapjes en handschoenen zaten we in het vliegtuig met maar 30 man.

Kwamen we op een leeg vliegveld aan in Athene. Waar één taxi ons stond op te wachten, daar waar het anders bomvol met taxi’s stond, was nu maar 1 auto, onze taxi… en was het uitgestorven op Athene airport.

Erg laat s’ nachts kwamen we aan in Katouna. En of ze het wist! Roxy stond bij onze poort! Ongelofelijk.

Later hoorde we van onze achterbuurman, dat ze na ons vertrek die 2 weken ervoor, iedere dag bij de poort heeft liggen wachten op ons.

Hartverscheurend… 

We moesten 16 dagen in quarantaine, en zo ook Roxy met ons. Maar die vond dat alles behalve erg! Want wij waren weer terug gekomen!

Tijdens de eerste Covid periode zijn we uiteindelijk nog een keer terug gegaan naar Nederland.

Ik samen met Maartje met de auto, die een weekje was overgekomen, en Han met t vliegtuig. En na een paar weekjes Han en ik samen weer teug naar Lefkas met de auto.

Roxy bleef ook toen weer achter. Maar deze keer ook maar kort, want toen de signalen weer rondgingen van een 2de lock down, besloten we weer om snel terug naar Lefkas te gaan.

Waar Roxy wederom meteen weer kwam aanrennen toen ze de poort hoorde.

Wat bleek, dat ze dus weer iedere dag bij de poort had gelegen. En buurman Ioannis, had haar eten gegeven. 

Ioannis kwam de dag erna naar ons toe en zei, Han, Yvonne, jullie moeten echt iets regelen met Roxy. Dit kan niet langer meer zo.

Iedere dag ligt ze voor de poort te wachten tot jullie terug komen. Ze verlaat deze plek niet meer.

Ik geef haar eten zei hij, want ze gaat ook niet meer terug naar haar oude huis.

Nou! Dat was de druppel… ik zei tegen Han ik ga naar haar oude baasje en ga dit vertellen. En zal tegen ze zeggen dat wij haar willen adopteren. Mits ze dat goed vinden.

Dit kan niet langer zo.

Toen ik die week alle moed had verzameld en bij deze mensen aan deur stond. Waren ze niet thuis!

De week daarop sprak ik met Simon, die tegenover de oude baasjes van Roxy woont.

Hij zei, als ik ze zie zal ik zeggen dat je komt praten. Ze weten het eigenlijk al wel, want ze vragen mij iedere keer of Roxy bij jullie is.

Die week werd er een afspraak gemaakt.

En had ik contact met hun jongste dochter Alexandra. Ze zei meteen, ja neem Roxy maar mee… Het is geen probleem. 

En zo werd er op zijn Grieks geruild, zij kregen een door mij eigen gebakken cake met chocolade, en wij kregen Roxy.

De dag erna werd ze meteen gedoucht , gechipt, kreeg ze alle vaccinaties, en werd helemaal nagekeken. Ze kreeg een mooie nieuwe halsband en een eigen echte mand!

En toen was ze officieel onze hond!

Vanaf die tijd gaat ze overal met ons mee naar toe.

Naar Nederland met de auto, met de ferry of met t vliegtuig!

Ze kent ons huis en omgeving in Nederland al net zo goed als hier op Lefkas.

Ze mag mee naar de tavernes, naar hotels, echt overal. En iedereen weet dat ze nu onze hond is. En hoeft ze niet meer alleen achter te blijven in onzekerheid.

En omdat ze al jaren rond liep met die ontstoken teen. Waar we al van alles mee hadden geprobeerd om die beter te krijgen, wat niet lukte.  Hebben we haar in Nederland laten onderzoeken, en werd er  meteen besloten om haar teentje te amputeren.

Op dit moment is ze samen met Han iedere dag te vinden op de bouw.

Elke ochtend vraagt ze, gaan we nu?

De liefde die ze ons geeft is enorm.

En als we hadden geweten dat haar oude baasjes eigenlijk al wel eerder haar hadden willen afstaan. Hadden we dit ook zeker eerder geregeld.

Haar oude kattenbench heeft er nog een weekje gestaan, en was toen ook weg.

Roxy zelf is nooit meer terug gegaan naar haar oude huis.

Toen ik anderhalf jaar geleden met mijn vriendin op t plein in Katouna s’avonds  een koffie ging drinken. Kwam er ineens een en vrouw op Roxy af. Roxy reageerde zo blij en vrolijk op haar. En de vrouw begon haar te knuffelen en ineens te huilen.

Ik voelde me erg opgelaten, want wist niet wat er gebeurden.

Toen vertelde ze, dat ze de oudste dochter was van haar oude baasjes. Ze zoveel altijd van Roxy heeft gehouden.

Maar dat ze zo blij was dat ze zag dat Roxy nog steeds dezelfde naam had, en ze er zo gelukkig en goed uitzag. 

Ze vertelde haar verhaal hoe Roxy bij hun was terechtgekomen als een weggegooide verstoten puppy,  Hoe oud ze nu was, en dat ze zelfs 7 puppy’s heeft gehad.

Met haar leeftijd, zaten we er een half jaar naast. We hadden moeten gissen bij de dierenarts. En met het invullen van het paspoort hebben we 18 juni 2009 genoteerd, terwijl ze 14 dec 2009 is geboren.

Later heeft ze me nog foto’s gestuurd van haar puppy’s.

En hebben we zo nu en dan nog contact met elkaar.  Ze is nog erg dol met Roxy, maar ook zo blij dat ze zo liefdevol is opgevangen..

Het was zo bijzonder te zien dat Roxy ook zo vrolijk en blij was om haar te zien. En haar ook nog zo goed kende. Maar dat ze toch wel weer met ons mee naar huis ging, en niet daar bij haar wilde blijven, terwijl ze alle vrijheid hier heeft, los loopt en kan gaan waar ze maar wil, wijkt ze niet meer van onze zijde.

De 7 puppys 

Roxy: “Ik heb jullie uitgezocht…” ❤️

En zo is het, en niet andersom. En wij zijn zo blij dat zij dit heeft gedaan. Hoe bijzonder is het, dat ze ons heeft uitgezocht en haar baasjes heeft ingeruild voor die 2 Hollandse toeristen.